Rodział Pierwszy: Write and Read :)

- Puszczaj mnie, co ty sobie wyobrażasz?!
- Nie będziesz mi tu pyskować- spojrzał na nią groźnie swoimi zielonymi oczami. Mogłaby przysiąc, że się błyszczą...- Słyszysz mnie?! Idziemy. A jak nie będziesz robić to co mówię, to stąd wylecisz!
- O co to, to nie - właśnie uderza John'a z pięści w twarz
- Zatrzymajcie to! Co to ma znaczyć, panno Blueberries? Czemu uderzyła pani nowego ucznia w twarz? - przed tym wzrokiem nie dało się uciec. Przed nią, po drugiej stronie biurka, siedział Carol Cat. I nie był on szczęśliwy. Kurcze, kto by był gdyby,  jego uczennica uderzyła kogoś w twarz? Co on sobie o niej teraz myślał? To teraz nie jest najważniejsze. Najpierw trzeba się oczyścić z zarzutów.
- Ale to nie było tak!
- A jak?-dobrze znała tę minę. Poirytowanie, litość, złość. Często patrzył tak na najgorszych uczniów w jej liceum. Ale pierwszy raz na nią. Tylko czemu?
- Najpierw chciał wyłudzić ode mnie pieniądze, ale gdy się nie zgodziłam, chciał mi zabrać plecak, złapał mnie za ramię i szantarzował.
- Emilio, czemu kłamiesz?- jej największy autorytet właśnie uważał ją za kłamcę. Łzy same napłynęły jej do oczu.- John zapytał się ciebie, gdzie znajdzie osobę, której może wpłacić pieniądze na składkę. Złapał ci plecak, ponieważ miałaś go na jednym ramieniu i gdy się obracałaś to spadł, ci z ręki.
-Nieprawda! Nie wierzę, że dał mu się pan oczarować. Może jest tu nowym uczniem, ale ja znam go od dzieciństwa i to nie jest takie na jakie wygląda. A teraz, jeśli można wyjdę, ponieważ nie chcę spóźnić się na lekcję Angielskiego.

***

Rozejrzała się sennie po pokoju. Po chwili znowu ktoś zapukał do jej drzwi.
- Proszę- odkaszlnęła i spróbowała ponownie coś powiedzieć.- Proszę.
- Cześć skarbie. Jak się trzymasz? - Kto budzi człowieka w środku nocy by zapytać o coś takiego? - Kochanie nie patrz tak na mnie. Pamiętasz coś z wczorajszego dnia?
- Nie- wtedy jej mama położyła coś na łóżku. Dziewczyna usiadła, by cokolwiek zobaczyć. Była to gazeta, ale jedną już dzisiaj czytała, więc to oznacza...- Mamo, która jest godzina?!?
Nawet nie spojrzała na mamę. Już wygrzebywała się z spod kocy gdy ktoś pchną ją znowu na łóżko.
- Emi, jest już 14. Wczoraj miałaś gorączkę więc dzwoniłam już do pani Mey i wszystko wie. Kochanie, a teraz powiedz, czy to co piszą w gazetach to prawda?
Dziewczyna wzięła niechętnie gazetę do ręki. Już na pierwszej stronie krzyczał duży napis.

WZOROWA UCZENNICA ZE HIGH SCHOOL UDERZYŁA NOWEGO UCZNIA. CHŁOPAK MA ZŁAMANĄ SZCZĘKĘ... WIĘCEJ NA STRONIE 11.

O nie. To nie może być prawda.. I wtedy wszystko zaczęło do niej wracać. Złość pana Carola, oskarżenia, nagranie...już miała się rozpłakać gdy, przypomniała sobie coś jeszcze. Uderzonym uczniem był John.
- To nie prawda mamo. Tym nowym uczniem był J-O-H-N
W jej  oku pojawił się błysk podkreślający jej chudą twarz i  rude włosy, które zawsze chciała mieć. Jej mama wstała  z łóżka i udała się do drzwi.
- Ale wierzysz mi, prawda?- zapytała cicho
- Oczywiście, że tak. Dorwiemy go...
   Dzień był ciepły i słoneczny. Jednak dziewczyna przebrała się w swój różowy dres i stanęła przed lustrem. Jej brązowe włosy były w całkowitym nieładzie. Po chwili mocowania się ze szczotką zostały uczesane w kucyk. Twarz miała matki. Smukła, mały nos, duże zielone oczy. Jednak ubrania nie leżały na niej zbyt dobrze. Czyżby przytyła? A może wręcz na odwrót... Odwróciła się od lustra i wyszła z pokoju. Przeszła przez salon i kuchnię, ale nikogo nie zastała, co znaczyło że pewnie wszyscy pojechali na zakupy. Znowu.. Napisała im karteczkę, że jest w parku, po czym założyła swoje adidasy i wyszła. Biegła przed siebie. Tak po prostu. W końcu była wolna i nie musiała o nic pytać. To był idealny czas na przemyślenia. W tle leciał zespół Maroon 5.
   Czy ja naprawdę to zrobiłam? Czy może on się zmienił?A jeśli to prawda, a nie straszny żart? Aaaa może? A jeśli...
-Emi? -ten głos. Mogłaby teraz wyściskać jego właściciela i nigdy go już nie puszczać. A jednak coś stanęło jej na przeszkodzie.  Odwróciła się powoli
- Cześć Marco... jak tam?- chłopak również miał na sobie dres... oraz wielkiego siniaka na twarzy. Pewnie znów się z kimś bił. Ale jej chłopak był najlepszy. -Biegniemy?
- Pewnie.- Uśmiechnął się promiennie. I to był jej Marco. Ten cudowny chłopak. Chciała się dowiedzieć, skąd ma siniaka, czemu nie jest teraz u cioci, ale nie wiedziała jak się go oto zapytać. Jego też coś trapiło, więc całą drogę pokonali w milczeniu. W końcu dotarli pod dom dziewczyny. Już miała przekroczyć furtkę.
- Kociaku?- ten uśmiech...
- Tak?
- Wiesz, że cię kocham?
- Pytanie retoryczne czy test?- odpowiedziała z uśmiechem.
- Tajemnica zawodowa, przykro mi.
- Tak, kocham cię. Mojej miłości masz tyle, ile kropel wody na całym świecie, więc mam nadzieję, że mnie kochasz, bo łatwo to się mnie teraz nie pozbędziesz.
- To czemu uderzasz innych chłopaków po twarzy, a nie mnie?- dobre pytanie.
- Bo jeśli mam spędzić z tobą resztę życia, nie chciałabym patrzeć na twoją brzydką twarz codziennie...
- Nie wierzę- uśmiechnął się tak szeroko, że musiała go rozboleć szczęka. - Zaszyję ci oczy, byś nie musiała na mnie patrzeć zobaczysz - zanim skończył mówić, zaczął do niej biec, a ona jak mała dziewczynka uciekać. Biegła przed siebie cały czas. Jakieś dziesięć metrów przed nią były tuje, obejrzała się za siebie. Jakieś dwa  metry za nią był Marco. Za blisko. Przyśpieszyła i z hukiem wpadła w tuje. Po plecach przeszedł ją dreszcz. Gdy chciała się obrócić by zobaczyć, wbiegającego w tuje chłopaka coś chwyciło ją za nogę. Coś mokrego, ostrego, nieprzyjemnego. Po całej okolicy niósł się echem wrzask....

*** CDN***

I jak wam się podobało? Mam nadzieję,że nie wyszło zbyt chaotycznie, ani zbyt długo ani krótko jak na pierwszy raz. Opowiadanie jest  oczywiście odpowiedzią na wyzwanie write and read. Może i ty się skusisz?
Jeszcze tydzień i 3 października zaczynamy Tydzień z Książką. Czekacie? Miłego dnia kochani :)
Buziaki :*
Olcia